τον χαμό των δυο γιων τους σε τροχαίο ατύχημα πριν τη γέννηση της κόρης τους. Ο Τεντ καταντά μεθύστακας και κατά τύχη συγγραφέας παιδικών ιστοριών τρόμου και η Μάριον, αφού ξεδίνει και ξεσπά κάνοντας σχέση με τον Έντι, που τόσο μοιάζει με τα νεκρά της παιδιά, τους παρατάει όλους και φεύγει (μέχρι εκεί διάβασα).
Πρόκειται για ένα βιβλίο 640 σελίδων, ύψους 28 εκατοστών με μικρή γραμματοσειρά. Λυπάμαι σταματώ εδώ, στο 1ο μέρος και συγκεκριμένα στη σελίδα 218. Τι αποκόμισα; Σε γενικές γραμμές ότι αν δεν ξεχνιόταν ο συγγραφέας κι έμενε αυστηρά στον περίγυρο της οικογένειας κι όχι στον καθένα που περνά από τη ζωή της οικογένειας κι από τη ζωή των δορυφόρων της οικογένειας θα είχαμε ένα εξαιρετικό βιβλίο, με βαθιά ηθικά διδάγματα, ωμό ρεαλισμό, κοινωνικά σχόλια πέρα για πέρα αληθινά και μια ανθρώπινη τραγωδία που θα ήθελα να τη βιώσω ως το μεδούλι. Δυστυχώς όμως κουράστηκα. Πάρα πολλές λεπτομέρειες, πάρα πολλά περιστατικά, πάρα πολλοί χαρακτήρες, κουράστηκα κι αποπροσανατολίστηκα. Επιμένω όμως ότι το υλικό της οικογένειας της Ρουθ θα έδινε ένα ανθρώπινο μυθιστόρημα με πολλά καίρια σημεία το οποίο δύσκολα θα αποχωριζόμουν. Δύο ατάκες κρατάω:
- όταν ο Έντι αυνανίζεται με τα ρούχα της Μάριον, μητέρας της Ρουθ, και η Μάριον τον πιάνει στα πράσα, ο Έντι διστακτικά ζητά να προχωρήσουν κι η Μάριον τον παρακαλεί να περιοριστεί στα ρούχα της, γιατί τα ρούχα δεν πληγώνουν.

- όταν η Μάριον εγκαταλείπει τον άντρα της και τη Ρουθ και φεύγει παίρνοντας τις φωτογραφίες των παιδιών της, του αφήνει τη Ρουθ, λέγοντας δι\' αντιπροσώπου: παίρνω τα παιδιά μου, του αφήνω την κόρη του.
Από τόσες σελίδες κράτησα αυτά τα δύο αποσπάσματα, λυπάμαι δεν έχω χρόνο να αποκωδικοποιήσω άλλο αυτό το βιβλίο. Δεν το θεωρώ για πέταμα αλλά δεν με κράτησε τόσο ώστε να προχωρήσω μέχρι το τέλος. Κάτι μου λέει ότι είναι καλύτερη η συνέχεια αλλά δεν είναι η στιγμή να το κρατήσω παραπάνω.